https://forms.gle/gNF2WicgDpnR3Rxe6
https://docs.google.com/forms/d/1PqPJTH-U7rDCwmEh10pP8erBvLXbE3jdPTWKuhTc-S8/edit
Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2024
Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2024
Σάββατο 28 Μαρτίου 2020
Τσιριτρό (για ανάγνωση)
Tσιριτρό
| Σε μια ρώγα από σταφύλι έπεσαν οχτώ σπουργίτες και τρωγόπιναν οι φίλοι. Τσίρι - τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί, τσιριτρό! Εχτυπούσανε τις μύτες και κουνούσαν τις ουρές κι είχαν γέλια και χαρές.  Τσίρι -τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί, τσιριτρό! Πώπω πώπω σε μια ρώγα φαγοπότι και φωνή! την αφήκαν αδειανή. Τσίρι -τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί, τσιριτρό! Και μέθυσαν κι ολημέρα πάνε δώθε, πάνε πέρα, τραγουδώντας στον αέρα: Τσίρι -τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί, τσιριτρό! Ζαχαρίας Παπαντωνίου |
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2020
Ψηφιακή πλατφόρμα e-me ( μόνο για τους μαθητές του Α2)
Πατώντας πάνω στο εικονίδιο θα μεταφερθείτε στην Κυψέλη που έχει δημιουργηθεί για το Α2...
Με το username που σας έχω δώσει θα κάνετε αναζήτηση και θα μου στείλετε αίτημα για να σας αποδεχτώ στην Κυψέλη
Κυριακή 22 Μαρτίου 2020
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020
Η αλεπού και το λελέκι (για ανάγνωση)
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα όμορφο χωριό ζούσε ένα λελέκι με τη γυναίκα του και τα παιδιά τους. Έξω από το χωριό ζούσε μια πονηρή αλεπού με κοκκινωπή γούνα και φουντωτή ουρά. Μια μέρα, το λελέκι και η αλεπού έτυχε να συναντηθούν στο δάσος.
- "Καλημέρα λέλεκα! Πώς από δω;" τον ρώτησε η αλεπού.
- "Ήρθα εδώ στο δάσος για να μαζέψω τροφή για τα παιδιά μου", της απάντησε το λελέκι.
- "Μιας κι ήρθες στη γειτονιά μου, θα έρθεις να σου κάνω το τραπέζι";
Το λελέκι παραξενεύτηκε με την πρόταση της αλεπούς, αλλά στο τέλος δέχτηκε. Πήγε λοιπόν στο σπίτι της, κάθισε στο τραπέζι και η αλεπού σέρβιρε μια ζεστή και αχνιστή σούπα σε ρηχό όμως, πιάτο. Τότε κατάλαβε το λελέκι, πως η αλεπού ήθελε να γελάσει μαζί του, αφού με το μακρύ του ράμφος ήταν αδύνατο να φάει τη σούπα σε ρηχό πιάτο.
Έκανε λοιπόν πως έτρωγε και αφού τελείωσε και η αλεπού, την ευχαρίστησε και της είπε:
- "Ήταν πολύ νόστιμη η σούπα. Για να σου ανταποδώσω την φιλοξενία, θέλεις να έρθεις αύριο στο δικό μου σπίτι να φάμε μαζί;"
Η αλεπού δέχτηκε την πρόταση του και το λελέκι ξεκίνησε για το σπίτι του. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόταν ότι η αλεπού τον κορόιδεψε και ότι θα έπρεπε να πάρει το μάθημά της.
Την επόμενη μέρα, το λελέκι εξήγησε στη γυναίκα του τι του έκανε η αλεπού. Έτσι, της ζήτησε να ετοιμάσει ένα πολύ ωραίο δείπνο και να το σερβίρει σε γυάλες με ψηλό λαιμό. Όταν πλησίαζε η ώρα, η αλεπού, κουνιστή και λυγιστή, κουνώντας την φουντωτή ουρά της με καμάρι, ξεκίνησε να πάει στο λελέκι. Χτύπησε την πόρτα και η οικογένεια την υποδέχτηκε με χαμόγελο.
- "Τι ωραία που μυρίζει! Μου τρέχουν τα σάλια!" σχολίασε η αλεπού.
Κάθισε στο τραπέζι, κι το λελέκι με τη γυναίκα του έφεραν τις γυάλες. Το λελέκι έχωσε αμέσως το ράμφος του μέσα στον ψηλό λαιμό της γυάλας και άρχισε να τρώει το φαγητό του με μεγάλη όρεξη. Η αλεπού προσπάθησε να χώσει τη μουσούδα της, αλλά άδικος κόπος. Ούτε μια μπουκιά δεν κατάφερε να φάει.
Αφού τελείωσε το φαγητό του το λελέκι, σηκώθηκαν από το τραπέζι και η αλεπού προχώρησε μουτρωμένη και νηστική, αλλά χωρίς να πει λέξη. Καληνύχτισε την οικογένεια και έφυγε για το σπίτι της. Στο δρόμο σκεφτόταν συνεχώς, πως αν μαθευόταν το πάθημά της, τα άλλα ζώα δε θα την είχαν πια σε υπόληψη. Και τότε κατάλαβε η αλεπού ότι το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.
Το ηθικό δίδαγμα είναι προφανές: Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)